Prolog

Z punktu widzenia Cristiano:

Niewątpliwie wszystkich ogromnie ciekawi jaką niespodziankę przygotował dla nas Sergio. Znając życie i jego, jest to coś, co nikomu nie przyszłoby do głowy. Kto wie, może Pilar już urodziła a oni trzymają to w tajemnicy przed światem oraz znajomymi? Czyżbyśmy uczestniczyli w imprezie z okazji narodzin pierworodnego obrońcy?*
Zniecierpliwiona Irina obrzuca mnie pełnym wyrzutów spojrzeniem, upijając łyk swojego ulubionego trunku - wytrawnego wina. Ostatnio zaliczyła sprzeczkę z Sarą, nie chciała powiedzieć uparcie o co poszło. Na moje oko była poważna, bo iskry się sypały gdy tylko obok siebie przeszły. Narzeczona robi mi teraz wyrzuty, że musi tak długo przebywać w towarzystwie ukochanej Ikara. No ale co mam zrobić? Wyjść bez słowa, sprawiając tym przyjacielowi zawód? Nie ma mowy.
Uspokajam jakoś Irinę, następnie próbuję wypytać innych gdzie znikł Ramos.
- Nie mam zielonego pojęcia - rzecze Marcelo. - Mówił, że wróci za kwadrans a dobra godzina mija jak wyszedł. - Mina Brazylijczyka wyrażała głębokie zdumienie. - Tak swoją drogą, obstawiasz może jaki numer nam szykuje?
- Pewnie równie szalony co on. Wyrusza z rodziną w podróż dookoła świata, lub coś podobnego - wtrąca Pepe, tradycyjnie szampańsko ubawiony.
Reszta piłkarzy również świetnie się bawiła, nie uszło to mojej uwadze. Gdyby nie marudzenie Iriny czerpałbym większą przyjemność z tego przyjęcia. Postanowiłem wreszcie olać jej fochy i dołączyć do grających w bilarda kolegów.
Skromność nie stanowi mojej głównej zalety dlatego zdradzę wam, iż jestem prawdziwym mistrzem tej gry! Fabio, Isco, Luka oraz Xabi obserwowali z zazdrością jak wprawnymi ruchami strącam pod rząd osiem bil.
- Ha ha! I kto tu rządzi? - pytam triumfalnie.
- Proste, że nasz boiskowy number one! - Słyszę za sobą znajomy głos.
Ignorując chichoczących debili, odwracam się by zbesztać solidnie Ramosa. Wtedy właśnie po raz pierwszy ujrzałem najbardziej zjawiskową żeńską istotę, jaką tylko zwykły śmiertelnik może sobie wyobrazić. Zaraz, zjawiskowa? Nie, to stanowczo za słabe określenie! Osobnicza, która stała z wdziękiem obok Hiszpana, uosabiała bowiem kwintesencje kobiecego piękna. Gapię się otwarcie na towarzyszkę przyjaciela i wierzcie mi - za nic nie mogę dojść do siebie. Nawet znaczące chrząknięcie Alonso mnie nie rusza. Nieznajoma spogląda pytająco na El Lobo**, spostrzegam też, że trzyma się kurczowo jego ramienia.
- Cris, mógłbyś łaskawie przestać krępować moją siostrę?
Nagle w calutkiej rezydencji madryckiego zawodnika zapada grobowa cisza. Nikt, absolutnie nikt nie kryje szoku, wszystkich zdumiewa zaistniała sytuacja. Dobrze, przesadziłem - pewnie za wyjątkiem Pilar. Teraz już na bank za jej wyjątkiem, ponieważ wybranka Ramosa wita nowo przybyłą dziewczynę, tuląc ją czule. Wygląda to komicznie, gdyż pokaźny brzuch prezenterki znacznie utrudnia wymianę czułości.
Nie tylko mi szczęka opada do samiutkiej ziemi, wszyscy goście otaczają trójkę będącą w centrum zainteresowania i przypatrują im się z niemymi pytaniami na ustach.
- Szkoda, że nie widzicie swoich min - śmieje się Sergio. - Wyglądacie jakbyście ducha zobaczyli.
Stary, nie ducha tylko bóstwo w ludzkiej postaci!
- Ale jaja... - Kepler nie byłby sobą, gdyby nie palnął czegoś idiotycznego.
Piękność uśmiecha się uroczo.
- Zaprosiłem was tu, byście poznali najmłodszą*** latorośl mojej rodziny. Przepraszam, że tyle czekaliście, loty z Camas**** są dzisiaj opóźnione - wyjaśnia pobieżnie obrońca Realu.
- Ukrywałeś ją przed światem? - pyta Casillas.
Cisza.
- Dlaczego milczysz braciszku? Nie chcesz aby wiedzieli, że odciąłeś mnie od swojego świata? - rzuca przekornie szatynka głosem przypominającym westchnienie anioła.
Chyba jest dość młoda... Ok, może nawet bardzo, albo bardzo bardzo młoda, ale spokojnie dałbym jej osiemnaście lat.
- Blanca nie zaczynaj znowu, później o tym porozmawiamy. - widocznie rozzłościła brata. Najwyraźniej słowa dziewczyny zawierają ziarenko prawdy. Nie dziwię się wielce, gdybym sam miał taką siostrę, strzegłbym ją niczym oka w głowie i odganiał wszyściutkich adoratorów.
- A więc oto Blanca Ramos, moja SIEDEMNASTOLETNIA - naprawdę mocno podkreślił to słowo - siostrzyczka, która pragnie skosztować Madryckiego życia.
Objął młodą Ramosównę ramieniem, dając tym samym do zrozumienia męskiemu gronu (a w szczególności mi), że jest nietykalna. Ta wyrywa się mu temperamentnie, później chwyta rękę Pilar.
- Przestań traktować mnie jak dziecko i skończ odstawiać szopkę! - wybucha.
- Blanca...
- Nie patrz tak, mam dość tej śmiesznej zaborczości! Chcę wreszcie ZACZĄĆ ŻYĆ!
Bez wątpienia w ślicznej Blance buzuje hiszpańska krew. Żywość dziewczęcia wybiega na pierwszy plan, przebijając nawet imponującą urodę.
- Dosyć! Blanca, marsz do góry! Później pomówimy o Twoim zachowaniu. - surowy brat przejmuje kontrolę.
Ciężarna prowadzi dokądś nieokiełznaną siostrę ukochanego, gdy wraca przejmuje rolę gospodyni i proponuje gościom po kieliszku szampana.
Ciągle nie wierzę w to, co chwilę temu miało miejsce. Czekam z pozostałymi aż Sergio nieco ochłonie, dopiero pod koniec przyjęcia Xabi odważa się zadać przyjacielowi to pytanie:
- Czemu nie mówiłeś nic, że masz siostrę?
- Chyba łatwo odgadnąć jaki był powód - tu El Lobo spogląda na mnie wymownie.
- Ej, ale nie podejrzewasz, że któryś z nas chciałby ją poderwać? - zdumiewa się Angel. - Jest jeszcze dzieckiem!
- Zachowaniem zupełnie go nie przypomina. Nie znacie Blanci, bywa rozwydrzona, nikogo nie słucha a na dodatek zamiast się uczyć lata za jakimiś gnojkami. Rodzice tracą do niej cierpliwość, chcieli ją wysłać na miesięczny nadzór u zakonnic. Młoda przekabaciła jednak Pilar, dopiero ona ich udobruchała.
Oczami wyobraźni widzę Blance w habicie i o mało nie eksploduję śmiechem.
- I co, razem postanowiliście wychować twoją siostrę? - pyta Cuasemiro.
- Nie wychować, poukładać jedynie w głowie. Będzie pod naszą kontrolą, skończy imprezować a zacznie myśleć nad przyszłością. Dobrze, że upierała się tak by tu zamieszkać. Ja jestem stanowczy od rodziców, koniec z ciągłym pobłażaniem gówniarze. - oświadczył Ramos wszem i wobec.
- Wybacz, jednak nie wyglądasz na kogoś szalenie stanowczego. - rzuca Isco, którego bawi całe zajście.
- Może nie, ale potrafię skopać tyłek temu, kto mnie wkurzy!
Zaraz dwójka Hiszpanów zaczęła przepychać się nie groźnie. Za to ja, Marcelo oraz Pepe popatrzeliśmy po sobie. Tego wieczoru poznaliśmy przyjaciela od zupełnie innej strony. Który z nas by przypuszczał, że kochający rozrywki i beztroskie życie piłkarz jest także nadopiekuńczym, wzorowym wręcz bratem? "Każdy inny niż on" - jeszcze wczoraj wszyscy bylibyśmy gotowi tak stwierdzić. No cóż, pora chyba oswoić się powoli z nowym obliczem obrońcy, tym bardziej, że lada moment ma zostać ojcem. Teraz jakoś łatwiej jest mi wyobrazić go sobie w roli troskliwego tatusia.
- Dziękować Bogu, że oczekują syna. Nie chcę nawet myśleć pod jakim kloszem trzymałby córkę... - przerywam dłuższą ciszę, a następnie kończę piwo upijając ostatni łyk.
- Nigdy nie mów nigdy, Pilar marzy przecież o parce pociech - przypomina brazylijski pomocnik.
Na te słowa Kepler dodaje coś jeszcze, ale odcięty myślami wyłączam się z rozmowy. Nie wiedzieć skąd nachodzi mnie pragnienie by zanurzyć dłonie w długich, przepięknych włosach Blanci, dotknąć jej zmysłowych ust... Co ta dziewczyna w sobie ma nadzwyczajnego? Widziałem mnóstwo panien obdarowanych hojnie przez naturę, posiada zresztą klasyczny typ urody, czym szczególnym się wyróżnia. Gdy tak wytężam umysł, przypomina mi się lekko nieśmiałe, głębokie spojrzenie ciemnych oczu, przeszywające na wskroś i wywołujące szybsze bicie serca. No to znalazłem odpowiedź. Najchętniej nie urywałbym rozmyśleń dotyczących siostry kumpla, jednakże jestem w długoletnim związku a to poniekąd nosi określenie "zdrady". Osobiście bym tego tak nie nazwał, lecz z drugiej strony nie chciałbym aby moja narzeczona zachwycała się zniewalającymi spojrzeniami jakiegoś kolesia.
Dobra - najwyższa pora ją znaleźć i wracać do domu. Junior się już pewnie niecierpliwi, może nawet daje Catii we znaki. Ale zaraz, gdzie właściwie jest Irina? Przeszukuję całą posiadłość Sergio, ani śladu po modelce. Spoglądam na wyświetlacz telefonu a wtedy wszystko staje się jasne.
"Rozbolała mnie głowa więc wzywam taksówkę. Spokojnie, nie będę cię fatygować i odrywać od pasjonującej rozrywki."
Daję sobie głowę obciąć, że jest solidnie wkurzona, bo pod każdym sms'em umieszcza "całuję". Wzdycham tylko głęboko, zmierzając ku swojemu Ferrari.
W łóżku zastaję śpiącą już narzeczoną. Świetnie, tej nocy nie mam ochoty ani na rozmowy z nią, ani nawet na przyjemniejsze zajęcia. Całuję w główkę również pogrążonego w słodkim śnie synka, żegnam Catie oraz dziękuję jej za opiekę nad małym, biorę szybki prysznic i wreszcie się kładę. Jak sami widzicie, dla seibie samego potrafię wygospodarować jedynie okruchy czasu. Wykończony do granic możliwości, zasypiam bez żadnych trudności.
Tak mniej więcej wyglądał mój wczorajszy wieczór.
P.S Zapomniałem wspomnieć, że w śnie odwiedziła mnie Blanca. Opowiem o tym przy następnym spotkaniu.
Cris

______________________
* - Sergio Junior przyszedł już na świat (gratulacje dla rodziców!), ale na potrzeby opowiadania przesuwam odrobinę to wydarzenie w czasie.
** - El Lobo jeden z pseudonimów Ramosa. Znaczy on dosł. "wilk". Będę go używać często w tym opowiadaniu.
*** - najmłodszą do narodzin jego syna. Fikcyjna bohaterka Blanca, urodziła się jako czwarte i ostatnie dziecko Jose Marii Ramos oraz Pagui Garcia.
**** - Camas to rodzinna miejscowość hiszpańskiego obrońcy.

______________________________

Prolog oddaje Waszej opinii, mamy z blondi nadzieję, że się przyjemnie czytało :*
P.S - nie zapomnijcie zastawić komentarza, naprawdę wiele dla nas znaczą!